Haber: EMRE SERCAN İKE – Kamera: DURSUN ALKAYA
Hatay’ın Samandağ ilçesinde yaşayan ve sarsıntıda hem konutu hem de marketi yıkılan depremzede, kendi imkanlarıyla bir ‘çadır bakkal’ açarak eserlerini satmaya çalışıyor. Depremzede, “Yüzde 10’unu çıkardık marketimizden. Dedik, ziyan olmasın bari. Yani aslında bir hafta sonra kimse bize ne erzak getirecek bu gidişle. Aslında 10 gündür bir şey gelmiyor. Dedik, bari çocuklarımızın ekmeğini kazanalım, ziyan olmasın” dedi.
Kahramanmaraş merkezli zelzeleler sırasında, Samandağ ilçesine bağlı Atatürk Mahallesi’nde hem meskeni hem de marketi yıkılan 5 çocuk annesi depremzede, marketinden çıkarabildiği eserleri kendi imkanlarıyla yaptığı çadır bakkalda satarak geçinmeye çalışıyor. Depremzede, ANKA Haber Ajansı’na şunları söyledi:
“MARKETİMİZ GİTTİ, HİÇBİR ŞEY ÇIKARAMADIK”
“Yani bu sarsıntı hepimizi vurdu. Bakkalımız çok uygundu lakin o yerle bir oldu. Meskenimiz vardı, ikinci günde geldiler, onu da yıktılar. Hiçbir şey çıkaramadık. Benim 5 çocuğum var. Çok mağduruz. Yani elde avuçta hiçbir şey kalmadı. 50 yıllık emeğimiz yerle bir oldu. Yani hiçbir dayanak alamadık. Artık bir fırtına kopsa açıkta kalacağız. Ne meskenimiz kaldı… Boştayız. Hiçbir dayanak gelmiyor. Ne yemek dayanağı geliyor ne konteyner geliyor. Ben yani 5 çocuk annesiyim, 2 çocuğum üniversiteyi bitirmiş fakat atama da yok. Yani bize birazcık öncelik tanımaları lazım. Yani kocam çalışmıyor, emekli de değil. Bütün hayatımız, bu marketteydik. Marketimiz gitti yani, hiçbir şey çıkaramadık. Meskenimiz de yıkıldı üstüne. Biraz takviye bekliyoruz. Mağduruz yani şu anda, çok mağduruz.
“UFAK TEFEK ŞEYLER SATIYORUZ, ZİRA BİZİM MAHALLE DE ÇOK MAĞDUR”
Çok az, ufak tefek şeyler satıyoruz. Zira bizim mahalle de çok mağdur. Öteki mahallemizin tümü neredeyse yok oldu. Apartmanlar yıkıldı. Enkaz altında neredeyse 3 gün, kalanlar kaldı. Yani hiçbir yardım olmadı 3 gün boyunca. Eşim, kaynım, eltimin çocukları, yani hepsi, daima bir arada enkazdan çıkarmak için o kadar çabaladılar ki. Tüp yanıyor bir yandan, bir yandan çabalıyorlar can kurtarmak için. Yani 2 çocukla annesini çıkardılar, sonra öteki apartmandan 2 çocuğu daha çıkardılar. 3 gün boyunca bir yardım gelmedi. Burada çok ölen oldu bu yüzden. Yani hakikaten çok mağduruz. Bir ikincisi; geçen yağmur yağdı, bizim çadırı bastı, sular altında kaldık. Yataklarımız ıslandı. Yani bir el uzatılmasını bekliyoruz. Öncelikle konteyner istiyoruz, şayet mümkünse.
“SANKİ UNUTULMUŞUZ BURADA”
Açık, açıktayız. Erzak çok az geliyor artık. Birinci başlarda biraz geldi. Sağ olsunlar gönderenler de getirenler de. Yemek çok az geliyor ancak. Güya unutulmuşuz burada, unutulmuşuz. Yani ben, en çok çocuklara, bir de bebeklere acıyorum. Biz haydi kendi başımızın devasına bakıyoruz, lakin çocuklarımızın geleceği de yok artık. Bari birazcık takviye olsunlar. Çocuklarımızı atasalar, bize birazcık dayanak yapsalar çok sevineceğiz.
“OĞLUM SINIF ÖĞRETMENLİĞİ BİTİRMİŞ, 2 YILDIR ATAMA YOK”
Keneler bastı bizim çadırları, sivrisinekler. Yani haşeratlar başlayacak, zira artık hava ısındı. Biz nasıl yaşayacağız yazın? Haydi yazı geçirdik diyelim, kışın nasıl yaşayacağız? Artık meskenimiz yok. Yani ne konutumuz var ne de elimizde para kaldı. Her şeyimiz yerle bir oldu. Yani bir dakikayla… Yalnızca bizim değil yani, herkes. Bizim durumda olanlar var. Allah’a binlerce şükür, biz evlatlarımızı kurtardık. Allah evlatlarını kaybedenlere sabırlar versin fakat yeniden de onları düşünmek zorundayız. Benim oğlum sınıf öğretmenliği bitirmiş, 2 yıldır atama yok. Bir el uzatılmalı yani bize.
“DEDİK, BARİ ÇOCUKLARIMIZIN EKMEĞİNİ KAZANALIM”
Yüzde 10’unu çıkardık marketimizden. Dedik, ziyan olmasın bari. Yani aslında bir hafta sonra kimse bize ne erzak getirecek bu gidişle. Zati 10 gündür bir şey gelmiyor. Dedik, bari çocuklarımızın ekmeğini kazanalım, ziyan olmasın. Sabahleyin uçuyorduk esasen, rüzgarlı. Çadır kurduk, oturduk. Bir şeyler satmaya çalışıyoruz.
“BİR AY BOYUNCA YALNIZCA BİR SERADA TAHMİNEN 35 KİŞİ KALDIK”
20 gün, bir ay boyunca yalnızca bir serada tahminen 35 kişi kaldık. Yani o kadar soğuk ve yağmurluydu ki bize çadır veren bile olmadı. Yağmurların altında kaldık çocuklarımızla bir arada. Bir ay boyunca banyo bile yapamadık, çamaşır yıkayamadık. Çok güç günler geçirdik ve hala güç günler yaşıyoruz. Banyo yapacak yerimiz yok, deterjanımız yok, hijyen yok. Yani hiçbir yardım yok. Ne kadar yaşayabiliriz yani? Her an mikroptan hastalanabiliriz, bu sivrisinekten, kenelerden. Yani birazcık olsun sesimizi duyurmak istiyoruz ve yardım bekliyoruz.”
“50 YIL ÇABALADIK, YERLE BİR OLDUK”
Depremzede bayan, konutunun enkazı önünde, yaşadıklarını şöyle anlattı:
“Burası bizim evimizdi. Zelzelenin ikinci gününde geldiler, yıktılar. Ne eşya çıkarabildik ne de bir şey. Yani çok mağdur olduk. Zira ikinci kat, birinci kat oldu. Kaynanam aşağıdaydı. Allah’a şükür içinde değildik lakin ikinci gün de yıktılar ve içindeki bütün eşyalarımız kaldı ve hiçbir şeyimizi çıkaramadık. Çok üzgünüz. Benim oğlum 9 yaşında, açıkta banyo yaptırdım, 1,5 aydır öksürüyor. Onu yıkayacak yerim kalmadı. Ne konutumuz kaldı ne geleceğimiz. Yani gençlerimizi bari kurtaralım. Onlara bir talih tanıyın, sizden rica ediyoruz. Yani 50 yıl çabaladık, yerle bir olduk. Yalnızca biz değil, bütün Samandağ… Allah’a şükür, bizim çocuklarımız kurtuldu ancak meskenimiz yok artık. Ne marketimiz kaldı ne meskenimiz kaldı. Çok güç durumdayız. Sizden dayanak bekliyoruz.”